7 september 2018

M’n allereerste echte baan was (als jochie van 23) bij de Veluwse Machine Industrie in Epe. Ze hadden toen net een internationale handelsvestiging in Zwolle (mijn werplek) opgericht. Ik kende het niet, maar in de krant stond zo’n prachtadvertentie met auto van de zaak, opleiding in Amerika, veel reizen et cetera, dus ik dacht, da’s wat voor mij! De vereiste HTS-E had ik wel maar de vereiste ervaring natuurlijk weer niet… toch maar schijven… psychologische test, technisch inzicht test….. en gelukkig werd ik vervolgens uitgenodigd voor een gesprek. Ik was de eerste van drie kandidaten… Netjes gekleed, kwam ik binnen en aan een wel heel erg grote directietafel zaten vier!! heren, strak in pak… De eerste opmerking ging gelijk al over mijn kleding… hoe kon je voor zo’n functie op sollicitatiegesprek gaan met een trui aan? Ik meldde dat ik die ochtend blijkbaar een verkeerde keuze had gemaakt en zei “Dat zal me niet nog eens overkomen!”. Het gesprek verliep verder soepel hoewel ze wel telkens probeerden om me vast te kletsen (begreep er toen het nut niet van) en ook begonnen ze steeds weer over die kleding, van die kleine speldenprikken… maar het gesprek liep verder naar wens. Toen we afscheid namen (ik had de deurkruk al in de hand) merkte de woordvoerder nogmaals op “En dat soort kleding trek je dus voortaan maar aan in je vrije tijd”. Toen draaide ik me om en zei: “Ik heb al gezegd dat me dit niet nog eens overkomt, maar voor de duidelijkheid…  IK BEN HIER IN M’N VRIJE TIJD!”. Eenmaal thuis gekomen zei ik tegen m’n moeder dat dit zéker niets zou worden omdat ik brutaal was geweest tijdens het gesprek… Twintig minuten later ging de telefoon… Ik had de baan! Nooit meegemaakt dat een gesprek op deze wijze kan verlopen als ze willen weten of je stressbestendig bent en willen zien hoe je er mee omgaat… Zoiets had ik van tevoren niet kunnen bedenken.

Jeroen Teelen 2018

040521 / 1862

040522 / 1996