Muziekles…
Wat vreselijk als je als kind vroeger op pianoles, of nóg erger, op blokfluitles moest! Ik had met die kinderen te doen en bij mij op school in de klas werd dat beeld breed gedragen. Er was dus ook niemand die op muziekles zat. Zelf was ik ook nog erg jong toen ik op pianoles ging, maar er was een verschil, ik moést niet maar wilde het zelf. Ik kreeg les van een man met een kale kop en zo’n randje grijs haar aan de achterkant (als ik in de spiegel kijk schrik ik soms nog). Ik weet dat ik bij opa en oma op m’n derde of vierde al achter piano zat waar mijn moeder en tante altijd op hadden gespeeld (schuifdeuren dicht natuurlijk en de buurvrouw was toch doof) maar hoe oud ik was toen ik echt les had, weet ik niet meer… een jaar of zes denk ik… Eens per week naar de muziekschool. Ik vond het al vóór de eerste les echt begonnen was, helemaal niks. Toen ik buiten stond te wachten voor de deur van het kamertje, had ik namelijk al heel erg te doen met mijn voorganger. Tjonge wat kreeg die op z’n donder want hij had wéér niet genoeg geoefend. Ik oefende natuurlijk elke dag de liedjes van de radio want dat vond ik leuk en oefening baart kunst was me altijd voorgehouden, dus minstens een half uur maar meestal wel het dubbele en soms zelfs het driedubbele. De dag of ochtend voor de les ‘even’ die vervelende etude voor de muziekles en ja hoor… Die leraar moet toch een masochist zijn geweest anders houd je dat niet vol… wéér zo ontzettend boos. M’n voorganger en ik keken elkaar bij elke les in het voorbijgaan weer een beetje meewarig aan en ik was altijd weer blij als het achter de rug was. Na drie of vier maanden was het klaar! We stopten er beiden mee, de docent en ik. Ik was daar heel blij mee maar het moet ook voor hem een mooi moment zijn geweest. Ik heb hem daarna nooit meer gezien. Pianoles? Ik krijg er nog de kriebels van maar speelde nog wel steeds elke dag de liedjes van de radio en wat me verder zo te binnen schoot. Ging zelfs allerlei oefeningen doen en leuke akkoordjes uitproberen onder de melodie. Begon op m’n 13e (als ongelovige) kerkdiensten te begeleiden op zo’n prachtig kerkorgel en dat doe ik nu nog steeds als het zo uitkomt. Als ze maar een mooi pijporgel hebben, dan kom ik graag! Daarnaast speel ik nog in twee bandjes, dirigeer koren, dus ik denk dat ik wel mag zeggen dat ik op dit gebied best gemotiveerd was maar om een of andere reden was het muziekonderwijs uit die tijd (jaren zestig) dus niet voor iedereen die het wel wilde leren even geschikt. Ik had me er bij neergelegd en ben wat anders gaan studeren. Eenmaal zelf papa schrok ik natuurlijk ontzettend toen mijn zoon op pianoles wilde… niet bij z’n paps natuurlijk, want dat wilde paps niet (ik zag de bui al hangen), dus dan maar bij een kennis van paps… een échte pianoleraar… Helaas valt de appel niet ver van de boom dus mijn zoon had dit verhaal ook geschreven kunnen hebben… Hij speelt trouwens ook nog steeds, maar dan vooral op de gitaar en plukt de stukken en de lessen van het internet… Hij is dus ook iets anders gaan studeren… Mag ik concluderen dat de muziekles qua methode haar hoogtepunt na al die jaren dus nog steeds niet voor eenieder heeft bereikt? Dat is best jammer want je kunt er zo veel plezier aan beleven als je een beetje kunt spelen… maar blijkbaar past dus niet elk kind bij ‘de methode’ of kunnen we nog niet de juiste methode bij een kind bepalen… [...]  Verder lezen