Vliegen…

Eenmaal gestopt met Parachutespringen omdat het me toch allemaal een beetje te veel tijd koste, kwam ik op het kantoortje van de vliegclub op Teuge met deze melding en de opmerking dat zweefvliegen misschien wel iets voor mij was… De knul achter de balie (para Henk Greven) lachte en meldde dat zweefvliegen nog veel meer tijd kost… Dus, het werd motorvliegen!

Mijn eerst les met Jan van Ee was onvergetelijk. Jan combineerde serieuze aandacht voor het vliegen met de lol ervan. Zo vlogen we de eerste les boven de Veluwe en ik had geen idee meer waar we precies zaten (kaart op schoot, vinger er bij de verwachte lokatie). Ineens pakt hij het stuur over en nam een duik naar beneden om op toch redelijke hoogte de kist weer in het gareel te brengen… Verbaasd keek ik hem aan en hij glunderde: “Zag je die konijntjes niet?”… Jan was ondanks een enkele uitspatting als deze wel een heel goede en serieuze vlieger. Tijdens m’n zesde lesuur meldde hij halverwege bij het maken van een ’touch and go’ (landings oefening met doorstart) dat ik even voor het restaurant moest stoppen. Ik keek hem verbaasd aan en vroeg: “Maar de les zit er toch nog niet op?” waarop hij antwoordde: “Voor mij wel, maar blijf in het circuit!”. De koning te rijk maakte ik dus vervolgens in m’n zesde uur al mijn eerste solovlucht. 

Zoals met alles, zette ik me ook hier weer volledig in, aerobatics met Piet van Melle en met Frank Versteegh in zijn Extra 300L. RT (geweldig om in te vliegen want de je kunt echt loodrecht omhoog aan de prop en hij is super wendbaar), etc.. Omdat ik mogelijkheden zag om zakelijk te vliegen (we deden als bedrijf een grote opdracht voor de EG) kocht ik een Seneca III Turbo, twin engine. Omdat de kist uit Amerika overkwam moest ie hier in Nederland geregistreerd worden en ik noemde hem de PH-TLN. Het toeval wilde dat deze kist ook een gewilde leskist was voor het grote brevet (meermotorig boven 2000 Kg) voor de professionele vliegers. Je moest namelijk voor iedere grote kist dit brevet hebben als basis en mijn kist was de onderste in die categorie. Ik maakte vele uren met Gerard Riensema (ook captain op een 747 en lid van dezelfde vliegclub). Het examen voor mijn eenmotorige brevet én mijn meermotorig boven 2000 Kg deed ik op dezelfde dag en bij dezelfde examinator en ik ben voor beide geslaagd. Wel had mijn examinator de opmerking dat ie zoiets nog nooit had meegemaakt en dat hij zich had voorgenomen om me tenminste te laten zakken voor de twin. Domweg, omdat je met zo weinig ervaring nog niet in zo’n geavanceerde kist moest vliegen. Gelukkig meldde hij me dat pas na het examen. Hij zei dat ie alles had geprobeerd om me onderuit te halen maar dat ik had laten zien dat ik die kist goed en veilig kon vliegen, dus geslaagd voor beide op dezelfde dag (dankzij Gerad dus, want we vlogen heel veel samen😅).

Mijn kist was ook nog eens super mooi uitgerust (modernste apparatuur) en op een dag vloog ik terug uit Amerika en hoorde onderweg “This is your captain speaking….”. De stem van Gerard! De stewardess nam me mee naar de cockpit en bij het binnen stappen keek ik naar de apparatuur… “Gerard wat een ouwe troep!” flapte ik er uit… en hij zei; “Ja, en zelfs daarmee kunnen we dus de weg vinden😀! De rest van de Cockpit-crew lachte gelukkig, maar het was echt mijn eerlijke en spontane reactie… Apparatuur vernieuwen kost geld en de Airline heeft dat er maar niet zomaar voorover. Voor de privé-vlieger is dat anders, daar geldt alleen de regel dat het thuisfront er niet moeilijk over doet… haha…

Nog enkele leuke anekdotes:

1 M’n eerste nachtlanding op Schiphol…

We vertrokken, na een EG bijeenkomst in San Remo, met een volle kist vanaf de luchthaven in Nice. Eenmaal. op de baan werden we aan het lijntje gehouden en moesten we ongeveer drie kwartier (met draaiende motoren) wachten. Precies op het moment van de klaring kwam er een zware stortregenbui over de baan en ik kon nog net twee strepen zien op de baan, vol gas en weg… Achteraf bezien een domme streek want zoiets moet je niet doen, maar zo zie je maar dat tijdsdruk en ergernis toch een item kan zijn bij beslissingen. Eenmaal in de lucht was het een enorme turbulentie en kregen we last van ijsafzetting op de vleugels e.d.. Aerodynamisch ben je dan een vliegende stoeptegel, zoals ik dat altijd pleegde te noemen. De kist was toegelaten voor known icing conditions dus het moest kunnen… Vol gas blijven vliegen was de enige manier om over de bergen te komen en de verkeersleiding meldde dat ik beslist niet mocht zakken… Ik had het zweet op de rug en kon mezelf wel voor de kop slaan dat ik me had laten opnaaien door de verkeersleiding in Nice… Tussenlanding in Luxemburg om twee passagiers te ‘lossen’ en tegelijk konden we worden ge-de-iced en mocht de tank weer vol, want we hadden het uiterste gevraagd van de motoren. Vervolgens op weg naar Nederland… Bij binnenkomst meldde ik me keurig bij de Nederlandse verkeersleiding: “Goedenavond Dutch Mill, de Papa Hotel Tango Lima November inbound Thorn (radiobaken), maintaining flightlevel Seven zero, diverting for Schiphol.” De interactie met de verkeersleiding is zeer strikt en functioneel beperkt tot het noodzakelijke.. Ik was dus ook stomverbaasd dat de verkeersleider prompt antwoordde met: “Jeroen, Lorette (mijn vrouw) heeft drie uren op Teuge zitten wachten. Blijf dan ook niet zo lang bij die Italiaanse vrouwen hangen”. Ik herkende de stem natuurlijk als een maatje van Teuge (die dus toevallig ook verkeersleider was en het verhaal ’s middags op Teuge al van mijn vrouw had doorgekregen). Teuge was inmiddels dus gesloten en het was donker. Keurig op de autopilot de ILS (Instrument Landing System) geïntercept en op-gelijnd voor de 27 (Buitenveldertbaan) begon ik m’n standaard-procedures… gas minderen, gear (wielen) down, flaps, landingslichten… tót de verkeersleiding ingreep en meldde dat ik het gas er weer op moest zetten omdat een heel grote 747 snel begon in te lopen… Uiteindelijk heb ik de hele baan nodig gehad omdat die snelheid er weer uit te krijgen en het touchen was een heel bijzonder moment. Elke seconde denk je NU ga ik de baan raken en dan gebeurt het uiteindelijk toch tien seconden later en op een onverwacht moment… Mijn eerste nachtlanding was een feit. Ik was al wel vaker op Schiphol geland als ik ging vliegen met terminale patiëntes (Stichting Laatste Wens) maar die Buitenveldertbaan was ook een beleving. Ik had de indruk dat het taxiën naar Schiphol Oost (kleinere kistjes) net zo lang had geduurd als de trip van Luxemburg naar Schiphol… Opgehaald door mijn maatje Bert (waar voor dank), kon ik de volgende ochtend opnieuw naar Schiphol om de kist terug naar Teuge te vliegen… een duur maar onvergetelijk ‘geintje’ al met al…

2 Even de kist ophalen uit Hannover op 30 december…

Er waren altijd wat ‘no-go-items’ als ik alleen ging vliegen. Daartoe behoorde de zonnebril, de vakliteratuur (Donald Duck), de koffie en wat lekkere knabbel-dingetjes…  Ik had de kist een tijdje verhuurd en zou hem op oudejaarsdag ophalen uit Hannover. Op Teuge gelukkig een maatje gevonden die me er wel heen wilde vliegen (als ik het landingsgeld betaalde) want hij moest toch z’n uren maken. Zo gezegd, ze gedaan… Eenmaal aangekomen bij de kist bemerkte ik dat ik een paar belangrijke dingetjes vergeten was… Ik had geen luchtvaartkaart bij me en ook de Jeppesen (daar staan alle gegevens van alle luchthavens in) was er niet bij… Ik ging er domweg van uit dat die papieren nog in de kist zouden liggen maar dat was mijn fout dus… Op goed geluk schakelde ik de radio in, veronderstellend dat ze nog afgestemd zou staan op Hannover Ground en dat geluk had ik… Alles ging verder van een leien dakje… Ik was los, wielen op, vermogen en auto-pilot instellen… tijd voor de vakliteratuur en de koffie… Verdiept in Dagoberts malaise hoorde ik opeens “Pappa Hotel Tango Lima November… Hannover…” De verkeersleider vroeg me of het klopte dat mijn bestemming Teuge – Holland was, ik zei “Afirm” en verdiepte me weer in de Donald Duck. Niet veel later kwam dezelfde vraag weer maar nu wat indringender… Ik zei wederom ‘afirm’ maar direct er achter aan ‘verdammt’. Toen ik vervolgens meldde dat die kaaskoppen op oudesjaar dag al de weg kwijt zijn schoot de verkeersleider gelukkig in de lach. Ik vloog pal oost in plaats van pal west (de DDR was er nog dus dat hadden ze echt niet leuk gevonden). Verder ben ik die dag zonder kleerscheuren doorgekomen en Bernard (verkeersleider op Teuge) deed of ie niet gezien had dat ik met een low-pass even het oude jaar toch nog even had uitgezwaaid. 

3 René Diekstra geeft een lezing op de UT in Enschede?

Colomnist en Psycholoog Rene Diekstra was gevraagd om een lezing te verzorgen op de UT maar had bedankt. Ze wilden hem heel graag, maar het wilde niet lukken… Een van mijn medewerkers (Harry Molkenboer( die contact had met René kreeg echter voor elkaar dat René zou komen. Hij had namelijk toegezegd dat ik hem en zijn gezin wel op kon halen op Rotterdam en ze vervolgens op luchthaven Münster/Osnabrück kon afleveren waarna hij ze naar de UT zou brengen… een uitje dus voor heet gehele gezin Diekstra…
’s Morgens op Teuge ging het die dat echter al mis… Dichte mist en het veld was gesloten. Ik meldde Bernard (luchthaven) dat ik naar Rotterdam moest maar ja… daar kon hij niks mee natuurlijk… het veld was dicht… je moest echt de bomen kunnen zien aan de andere kant van de baan anders was er echt te weinig zicht… (Teuge is een VFR veld dus je vliegt op zicht). Gelukkig werd het langzaam ietsje beter volgens m’n linker oog😌 en mocht ik eindelijk weg… ik was laat… erg laat en had bedacht dat ik de standaard procedure voor Rotterdam maar moest omzeilen door een ‘straight-in’  aan te vragen bij de verkeersleider (meestal doe je dat alleen als je de weg kwijt bent maar ik vond het zelf heel creatief). De wens werd gehonoreerd en ik mocht alles omzeilen en kwam keurig recht voor de baan… geland en naar de vertrekhal. René stond er al keurig met z’n vrouw en twee kinderen te wachten en ze hadden zelfs tickets! 
Wij naar de kist, instappen en vervolgens vragen of ik de motoren mocht starten (vaste procedure op een groter veld) en toen kwam de melding over de speaker “Zou u dat nu wel doen? U kon de weg naar Rotterdam al niet vinden en nu vliegt u naar Duitsland in dichte mist?”. Ik baalde natuurlijk als een stekker en herhaalde domweg mijn verzoek om de motoren te mogen starten (de vlieger bepaalt namelijk zelf of hij vertrekt of niet). Ik kreeg toestemming en heb vervolgens natuurlijk gezin Diekstra moeten uitleggen dat er geen probleem was… Ik weet niet of ze heel gerust waren maar ik had wel een goede uitleg… Hoewel het nog verboden was om te gebruiken in de luchtvaart, had ik toch al vast een van de allereerste GPS-ontvangers gekocht. Ik kon er goed mee omgaan maar ze waren in die dagen nog niet heel nauwkeurig. Vijftig of honderd meter meer of minder… ach dat kon zomaar gebeuren. Eenmaal vertrokken uit Rotterdam vlogen we boven alle wolken onder een mooie blauwe lucht naar Duitsland… Keurig aangemeld kwamen we onder het wolkendek uit en zaten wonderwel recht voor de verlichte baan van de luchthaven Münster/Osnabrück. Iedereen opgelucht, René was keurig op tijd voor de lezing en ik vertrok (weer een mooie ervaring rijker) terug naar Teuge!

4 Straaljager naast je?

De man van een van de secretaresses op m’n bedrijf was straaljagerpiloot… Je raadt het al… We hoorden van elkaar via de radio en schakelden even over naar een onderling gesprek. Hij vroeg me waar ik vloog en zei: “Oh leuk, kom ik ff naast je. hangen want ik ben in de buurt… Geeft maar vol gas anders gaat het voor mij te langzaam”. Zo gezegd zo gedaan en even later hing er ineens een indrukwekkende F16 naast me. Tjonge dat maakte wel even indruk, de vleugeltippen vlak bij elkaar… hij was ’t gewend maar ik niet 😅 We zwaaiden, kletsten nog even en vervolgens gaf hij weer een dot gas en verdween hoog boven me in de lucht… Pffft geweldig!

Toen ik ‘m zakelijk niet langer nodig had heb ik de kist twee jaren lang verhuurd aan de NLS (Nationale LuchtvaartSchool) in Beek en die heeft ‘m daarna overgekocht. Daarna heb ik ook m’n brevet laten verlopen want het klinkt misschien raar maar bij ons thuis was het tripje naar Texel echt niet meer interessant en voor langere trips gingen ze liever met een grotere kist…