VMI-Epe / VMI International

M’n allereerste echte baan was bij de Veluwse Machine Industrie in Epe met een ‘international’ vestiging in Zwolle (mijn werplek). Ik kende het niet, maar in de krant stond zo’n prachtadvertentie met auto van de zaak, opleiding in Amerika, veel reizen etcetera, dus ik dacht, da’s wat voor mij! De vereiste HTS-E had ik wel maar de vereiste ervaring natuurlijk weer niet… toch maar schijven… en ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Ik had me netjes gekleed, kwam binnen en aan een grote directietafel zate vier heren, strak in pak… De eerste opmerkingen gingen gelijk al over mijn kleding… hoe kon je nu op een sollicitatiegesprek gaan met een trui aan! Ik meldde dat ik die ochtend een afweging had gemaakt en me daarbij dus had vergist. “Zal me niet weer overkomen!”, zei ik. Het gesprek verliep soepel hoewel ze wel probeerden om me telkens weer vast te kletsen (begreep het nut er niet van) en telkens begonnen ze toch weer over die kleding. Steeds van die kleine speldenprikken.  Toen we afscheid namen (ik had de deurkruk al in de hand) merkte de woordvoerder nogmaals op “En dat soort kleding trek je dus voortaan maar aan in je vrije tijd”. Toen draaide ik me om en zei: “Ik heb al gezegd dat me dit niet nog eens overkomt, maar laten we wel zijn IK ZIT HIER IN M’N VRIJE TIJD!”. Eenmaal thuis gekomen zie ik tegen m’n moeder dat dit waarschijnlijk niet iets zou worden omdat ik brutaal was geweest tijdens het gesprek… Twintig minuten later ging de telefoon… Ik had de baan!

Nooit meegemaakt dat een gesprek op deze wijze kan verlopen als ze willen weten of je stress-bestendig bent en willen zien hoe je er mee omgaat… Zoiets had ik van tevoren niet kunnen bedenken.

Ik kreeg een mooi aanbod, goed salaris, mooie auto en inderdaad opleiding in Amerika bij Daytronic, veel reizen… Mijn directeur zou me coachen op het commerciële vlak, want het was wel een technisch commerciële functie (hoewel ik in die tijd eigenlijk niets met commercie te maken wilde hebben… ik voelde me een echte techneut). We gingen dus samen veel op pad… Tjonge wat kon die man een geld uitgeven… Dure hotels, onderweg naar de beurs in Hannover een helikopter genomen omdat er een grote file stond, kortom, dit jongetje uit Deventer moest de wereld maar eens leren kennen. Resultaat? Toen ik terug kwam uit Amerika was diezelfde directeur ontslagen. Ik kreeg vervolgens met Vic Wichers (alg. dir.) en Gert van Ingen (techn. dir.) te doen, maar Jan de Lange (gepensioneerd oprichter/eigenaar) zat een deur naast me en dat was een enthousiaste baas die graag alles wilde weten… Als gepensioneerde toch vreselijk geïnteresseerd in alles wat computers zouden gaan betekenen voor het besturen van bijvoorbeeld machines natuurlijk. Juist daar lag ook mijn interesse dus we lagen elkaar wel. In die tijd (halverwege de jaren tachtig) ging het slecht met de VMI (de hele economie lag op z’n gat) en ik vond oprecht dat ik het bedrijf meer koste dan opleverde. De directeur die mijn coach had moeten zijn was ontslagen en Vic en Gert waren druk genoeg om alle balletjes in de lucht te houden. ik hing dus als het ware een beetje in het luchtledige en deed maar wat. Inmiddels had ik ook een bedrijf(je) gestart dat ‘signal-conditioners’ ontwierp en maakte voor de industrie (een soort printplaatje tussen een sensor en de computer). Dat liep voortvarend en in de avonduurtjes verdiende ik er op zolder zo een compleet maandsalaris bij. De drang om ook geestelijk weer meer te gaan doen maakte dat ik mijn baan opgaf (nee ik ben niet weggestuurd) en solliciteerde bij de Universiteit Twente (destijds nog THT). Daar werd ik aangenomen en kon ik als student/werkenemer mijn ‘geestelijke’ hart ophalen. Daarna vond ik dat ik m’n eigen adviesbureau moest beginnen. Toch kom ik zo af en toe nog wel eens even bij de VMI in Epe kijken (’s zondags als ik op de fiets of motor een beetje rondtuf…). Een ongelooflijk mooi bedrijf dat het in de markt ook heel goed doet met inmiddels een grote omvang…

Oprichter Jan de Lange zou er trots op zijn geweest!